باز برخود تهمت عیشی چو بلبل بسته ام

آشیانی در سواد سایهٔ گل بسته ام

نسخهٔ آیینهٔ دل دستگاه حیرتست

چون نفس ناچار پیمان با تأمل بسته ام

بر تو تا روشن شود مضمون از خود رفتنم

نامهٔ آهی به بال نکهت گل بسته ام

تا نفس باقیست باید بست در هر جا دلی

عالمی بر جلوه و من بر تغافل بسته ام

چون صدا سیرم برون ازکوچهٔ زنجیر نیست

گر زگیسو برگزفتم دل به کاکل بسته ام

نیستم دلکوب این محفل چو مینای تهی

پیشتر از رفتن خود بار قلقل بسته ام

از گهر ضبط عنان موج دریا روشن است

جزوی از دل دارم و شیرازهٔ کل بسته ام

دوش آزادی تحمل طاقت اسباب نیست

خفته ام بر خاک اگر بار توکل بسته ام

از هجوم ناتوانیها به رنگ آبله

تا ز روی قطره آبی بگذرم پل بسته ام

یاد شوخیهای نازت دارد ایجاد بهار

محو دستار توام گل بر سرگل بسته ام

گردش رنگ از شرارم شعلهٔ جواله ریخت

نقش جامی دیگر از دور و تسلسل بسته ام

خط او شیرازهٔ آشفتگی های من است

از رگ یک برگ گل، صد دسته سنبل بسته ام

در خیال گردش چشمی که مستی محو اوست

رفته ام جایی که رنگ ساغر مل بسته ام

می دهم خود را به یادش تا فراموشم کند

مصرعی در رنگ مضمون تغافل بسته ام

اوج عزت نیست بیدل دلنشین همتم

پرتو خورشیدم، احرام تنزل بسته ام